نشسته ام به تماشای بی محلّی هات ...
چقدردست دلم زیر چانه میلرزد ...
ومیروی و دری را که نَرم میبندی
ولی تمام ستون های خانه میرزد ...
تکان دهنده ترین اتفاق شانه ی توست
که در حوالی غم بی بهانه می لرزد

نوشته شده در دوشنبه 92/10/2ساعت 12:28 عصر توسط ر. ابوترابی نظرات ( ) |